Μια φορά και ενάν καιρό, πριν μπόρεσα να πω ούτε μια λέξι στα Ελληνικά, είδα μια ταινία που μου άρεσαι πολύ. ΄Ηταν το έργο που ονεμάζεται Πολιτική Κουζίνα, αλλά στα αγγλικά τους το φόναζαν A Touch of Spice η κάτι τέτοιο.

Το 2011 πήγα μαζί με τον άντρα μου στην Ελλάδα. Πρώτη μέρα στην Αθήνα, φρέσκο [όχι και τόσο] από το αεροπλάνο πήγαμε μάζι με την αγαπημένη ανιψιά του Αντώνη μου σε ένα εστιατόριο.

Την εποχή εκείνη, δεν κατάλαβα καλά καλά τι είδος φαγητό ήταν. Την Έφη μας εξήγησε αλλά ήμουνα λίγο overwhelmed νομίζω. Δεν ξέρω πως να πω αυτό στα Ελληνικά. Δεν ήμουνα δυσαρεστημένη, απλός είχα πολλά να ρουφάω.

Λάτρευα τα φάγητα αυτή τη μέρα. Δεν το θυμάμαι ακριβός τι φάγαμε αλλά σιγουρα είχαμε τιρί φέτα απ΄ το φούρνο. Άπο τότε δεν έχω παει ποτέ σε τέτοια εστιατόριο και ήτανε πολλά χρόνια μετά που κατάλαβα επιτέλους τι ακριβός ήταν αυτό το φαγητό.

Τώρα έχω ενδιαφέρον για αυτό. Θέλω να μαθαίνω λίγο ακόμα για αυτήν την ιστορία και θέλω να μάθω πως να κάνω μερικές συνταγές <απ΄ τη πόλη> μπορώ να πω. Χθες έφτιαξε μελιτζάνες σε αυτο το στιλ. Το πιάτα που είδα σε ένα ιστοσελίδα λέγεται καρνίγιαρικ. Οραία είναι.

Σήμερα είδα μία άλλη συνταγή αλλά μου φαίνεται λίγη δύσκολη. Δεν θα το φτιάχνω αυτο, τα παστουρμαρλί ατομικά, αλλά λέω να κάνω κάτι όμοιο από την ιστοσελίδα του Ακις Πετρικις που μου αρέσει πολύ.

Νομίζω, αν θέλω να κάνω τη παστουρμαδόπιτα πρέπει να παω στο Auburn σε καμιά ντελικατέσεν Τουρκικό. Δεν ξέρω που αλλού να βρω το παστουρμά που δεν έχω δομιμάσε ποτέ.

Πως θα βγει; Αναροτιέμαι.